σάρκινος
σαρκίνωςσάρκινος, η, ον
[ῐ]
1 de chair, Hipparq. (Stob. Fl. 108, 81); Plat. Leg. 906c ; Arstt. H.A. 1, 11, 12 ; Thcr.
Idyl. 21, 66 ;
fig. Plut.
M. 79c ||
2 rempli de chair, charnu,
Ar. fr. 504 ;
Arstt. Nic.
3, 9, 3 ; Pol.
39, 2, 7 ||
3 p.
suite, sensuel, NT. Hebr. 7, 16.
Étym.
σάρξ.