σεληνιαῖος

σεληνιακός

σεληνιακῶς
σεληνιακός, ή, όν [ᾰ]
1 de la lune, lunaire, Plut. Num. 18, M. 376d ; τὸ σ. P. Eg. 7, 22, sorte de remède ||
2 lunatique, d’où devin, sorcier, A. Tr.
Étym. σελήνη.