σινιάζω

σίνις

Σίνις
σίνις, ιδος, acc. ιν () [ῐῐδ] qui endommage, qui fait du tort à, dévastateur, malfaiteur, Eschl. Ag. 718 ; Poèt. (Arstt. Rhet. 3, 3, 2) ; Call. Ap. 90 ; Lyc. 539 ; κτεάνων, Soph. fr. 230 Dind. (acc. σίνιν) qui pille les biens.
Étym. σίνω.