σίτλα

σιτοϐολεῖον

σιτοϐόλιον
σιτο·ϐολεῖον, ου (τὸ) [ῑ] grange à serrer le grain, Mén. 4, 124 Meineke ; Geop. 2, 27.
Étym. σῖτος, βάλλω.