σκελετός
σκελετόω-ῶσκελετός, ή, όν,
desséché, en parl. de pers. Plat. com. 2-2, 679 Mein. ;
en parl. d’une morsure, Nic. Th. 696 ; τὸ σκελετόν
(s. e. σῶμα)
Plut. M.
736a, momie ;
ὁ σκελετός, Anth. 11, 92, 392 ;
Plut. Ant.
75 ; Luc.
Nec. 15,
squelette.
Étym.
σκέλλω.