σκύζομαι
Σκύθαισκύζομαι (seul.
prés. et impf.) gronder, d’où être irrité ou
s’irriter, Il. 8,
483, etc. ; τινι, Il. 4, 23, etc. ; Od. 23, 209 ; Q. Sm. 3, 133 ;
5, 338, contre qqn ||
E prés. impér. poét. σκύζευ,
Od. 23, 209 ;
impf. 3 pl. poét. σκύζοντο, Q. Sm.
ll. cc.
Étym.
Étymol. incert., p.-ê. onomatopée ;
cf. σκυθρός,
σκυδμαίνω.