σμῆνον

σμῆνος

σμηνουργέομαι-οῦμαι
σμῆνος, εος-ους (τὸ)
1 ruche, Hés. Th. 594 ; Plat. Rsp. 552c ; Arstt. H.A. 9, 40, 6 ||
2 essaim d’abeilles, Eschl. Pers. 129 ; Plat. Pol. 293d, etc. ; ou de guêpes, Ar. Vesp. 425 ; Arstt. H.A. 9, 42, 3 ; p. ext. essaim, multitude, en parl. de pers. Soph. fr. 693 ; Ar. Nub. 297 ; ou de choses, Plat. Men. 72a, Rsp. 574d ; Arstd. t. 1, 115 ||
E Dor. σμᾶνος, Thcr. Idyl. 5, 46. Dans les inscr. att. seul. σμῆνος, non σμῆνον, CIA. 1, 276, 14 (415 av. J.-C.) ; v. Meisterh. p. 103, § 51, 2.