σφίγκτης

σφιγκτός

σφίγκτωρ
σφιγκτός, ή, όν :
1 étreint, étroitement serré, Anth. 5, 175 ; P. Eg. 6, 99 ; adv. σφιγκτά, Anth. 6, 272, étroitement ||
2 qui a lieu par strangulation, Opp. H. 3, 590 ||
Cp. -ότερος, P. Eg. l. c.
Étym. σφίγγω.