σπονδειακός

σπονδειασμός

σπονδειοδάκτυλος
σπονδειασμός, οῦ (ὁ)
1 emploi du spondée, Plut. M. 1135 ||
2 t. de mus. intervalle qui élève le ton de trois quarts, A. Quint. p. 28.
Étym. σπονδειάζω.