σπογγεύς

σπογγιά

σπογγίζω
σπογγιά, ᾶς (ἡ) éponge, Ar. Ran. 482, 487 ; Arstt. H.A. 9, 14, 3 ; Eschn. 42, 40, etc. ||
E Ion. -ίη, Hpc. 466, 17 ; Arét. Caus. m. diut. 1, 10.
Étym. σπόγγος.