σπορευτός

σπορητός

σπόριμος
σπορητός, οῦ (ὁ)
1 ensemencement, Xén. Hell. 4, 6, 13 ; Th. H.P. 8, 2, 8 ||
2 semence, Eschl. Ag. 1392.
Étym. σπορά.