στεφανίσκος

στεφανίτης

στεφανοπλόκος
στεφανίτης, ου [ᾰ] adj. m. :
1 où l’on décerne une couronne, Xén. Mem. 3, 7, 1 ; Dém. 500, 5 ; Lycurg. 154, 22, etc. ||
2 subst. vainqueur couronné, Eum. p. 141.
Étym. στέφανος.