στρατιάρχης

στρατίαρχος

στρατιή
στρατί·αρχος, ου (ὁ) [ᾰ] chef d’armée, commandant, Xén. Lac. 13, 4 ; Anth. 1, 98.
Étym. στρατιά, ἄρχω.