στύππη

στύππινος

στύππιον
στύππινος, η, ον [ῐ] d’étoupe, DS. 1, 35 ||
E Dans les inscr. att. στύππινος avec double π, CIA. 2, 675, 26 (376/367 av. J.-C.) etc., v. Meisterh. p. 74, 10.
Étym. στύππη.