συμϐατήριος

συμϐατικός

συμϐατικῶς
συμϐατικός, ή, όν [ᾰ] propre à concilier, conciliant, Thc. 6, 103 ; 8, 91 ; Pol. 17, 9, 4.
Étym. συμϐατός.