συμϐιωτέον

συμϐιωτής

συμϐιωτικός
συμϐιωτής, οῦ ()
1 qui vit avec un autre, compagnon, associé, Pol. 8, 12, 3 ||
2 particul. confident ou favori des empereurs romains, Plut. M. 207c, etc.
Étym. συμϐιόω.