συμφυσιόω-ῶ

σύμφυσις

συμφυτεύω
σύμφυσις, εως () [φῠ]
1 action de naître ou de croître ensemble, Plat. Tim. 77d ; Arstt. H.A. 5, 15, 4, etc. ||
2 fig. union, cohésion, Hpc. Fract. 776, Art. 800 ; Arstt. H.A. 3, 11, 11, etc.
Étym. συμφύω.