συμπρακτικός

συμπράκτωρ

σύμπραξις
συμπράκτωρ, ορος (ὁ) auxiliaire, associé, compagnon, Hdt. 6, 125 ; τινί, Xén. Cyr. 3, 2, 29, de qqn ; τινός, Soph. O.R. 116 ; Ant. 124, 33, pour qqe ch. ||
E Ion. συμπρήκτωρ, Hdt. l. c.
Étym. συμπράσσω.