συναγωγός
συναγωνιάω-ῶσυναγωγός, ός, όν
[ᾰ]
1 qui rassemble, qui
réunit, gén. Plat. Tim. 31c, Prot. 322c ; Plut. M. 632e ; abs. Sext. M. 9, 10, etc. ||
2 qui se rassemble en
troupe, en essaim, Phil. 2, 255 ||
Sup. -ότατος, Arstd. 1, 5.
Étym.
συνάγω.