συναγώγιον

συναγωγός

συναγωνιάω-ῶ
συναγωγός, ός, όν []
1 qui rassemble, qui réunit, gén. Plat. Tim. 31c, Prot. 322c ; Plut. M. 632e ; abs. Sext. M. 9, 10, etc. ||
2 qui se rassemble en troupe, en essaim, Phil. 2, 255 ||
Sup. -ότατος, Arstd. 1, 5.
Étym. συνάγω.