συνακτήρ

συνακτικός

συνακτικῶς
συνακτικός, ή, όν :
1 propre à rassembler, à accumuler, gén. Diotog. (Stob. Fl. 48, 62) ; abs. Luc. Dem. enc. 32 ; Ps.-Jambl. Theol. arithm. 3, p. 16c ||
2 qui amène à conclure, propre à persuader, Epict. Ench. 44 ; Sext. P. 2, 137, etc. ||
Cp. -ώτερος, Ptol. Harm. p. 30a.
Étym. συνάγω, -ακτός.