συνεφηϐεύω

συνέφηϐος

συνεφιζάνω
συν·έφηϐος, ου () compagnon de jeunesse, camarade, Eschn. 7, 37 ; 50, 53 ; Plut. M. 482a ; Luc. Tim. 48 ; D. mer. 4, 1.
Étym. σ. ἔφηϐος.