σύγκαιρος

συγκαίω

συγκακοπαθέω-ῶ
συγ·καίω, att. συγ·κάω, anc. att. ξυγ·κάω [ᾱ] (f. συγκαύσω)
1 brûler ou enflammer entièrement, Hpc. 286, 45 ; Plut. Tim. 22c ; au pass. Hpc. 976e ; Plat. Tim. 49c, etc. ||
2 intr. s’enflammer, Hpc. Aër. 284, etc.