συγκατάθεσις
συγκαταθετέονσυγκατάθεσις, εως
(ἡ)
1 assentiment,
approbation, Pol. 2,
58, 11 ; particul. t. stoïc.
accord de l’esprit avec les perceptions, Plut. M. 1055b, 1056c, etc. ||
2 concorde, NT. 2 Cor. 6, 16 ||
3 soumission, Plut. Ant. 24.
Étym.
συγκατατίθημι.