συγκλίτης

συγκλονέω-ῶ

συγκλυδάζομαι
συγ·κλονέω-ῶ, jeter de la confusion, troubler, bouleverser, Il. 13, 722 ; Anth. 9, 755 ; Gal. 7, 76 ||
E Impf. épq. συνεκλόνεον, Il. l. c.