συγκριτικός

1 qui est apte ou qui sert à assembler, à combiner, Plat. Pol. 282b ; ἡ συγκριτική (s. e. τέχνη) Plat. Pol. 283a, l’art d’assembler (p. opp. à διακριτική) ||

2 qui compare ou sert à comparer, Plut. M. 616d ; ὁ συγκριτικὸς τρόπος, Gramm., ou subst. ὁ συγκριτικός, Plut. M. 677d, le comparatif, t. de gr. ; τὰ συγκριτικά (s. e. ὀνόματα) Gr. cor. p. 110, les comparatifs.