συγκωμάζω

σύγκωμος

συγκωμῳδέω
σύγ·κωμος, ος, ον, qui participe à une fête avec, dat. Eschl. fr. 392 Dind., conj. ; abs. Eur. Bacch. 1171 ; Ar. Ach. 264.
Étym. σ. κῶμος.