συνοδικός

συνοδίτης

συνοδοιπορέω-ῶ
συν·οδίτης, ου (ὁ) [ῑ]
1 compagnon de route, Anth. App. 252 ||
2 qui concerne la rencontre du soleil et de la lune, Damasc. (Phot. Bibl. p. 349, 27).
Étym. σύν, ὁδίτης.