σύνολος

σύν·ολος, ος ou η, ον, tout ensemble, entier, complet, Plat. Pol. 299d ; Arstt. Metaph. 6, 11, 15 et 17, etc. ; H.A. 1, 7, 1, etc. ; τὸ σύνολον, Arstt. Metaph. 6, 11, 15 et 17, etc. le total, l’ensemble ; adv. en général, Plat. Soph. 220b, Leg. 654b ; Dém. 1407, 24 ; Th. C.P. 2, 3, 3, etc. ||