συνόμνυμι

συνομοδίτης

συνομοιοπαθέω-ῶ
συν·ομ·οδίτης, ου (ὁ) [ῑ] compagnon de route, Poèt. (Cram. 4, 383).
Étym. σύν, ὁμός, ὁδός.