σύνορος
συνορούωσύν·ορος, ος,
ον :
1 limitrophe de,
dat. Plut.
Lys. 29 ;
gén. Plut.
Dem. 17,
etc. ||
2 fig. qui a de l’affinité avec, analogue à,
gén. Eschl.
Ag. 495 ;
abs. Arstt.
Nic. 8, 10,
3 ; Respir. 21, 7 ||
E Ion. ξύνουρος, Eschl. Ag. 495.
Étym.
σύν, ὅρος.