συνθέω

συνθεωρέω-ῶ

συνθεωρητέον
συν·θεωρέω-ῶ :
1 contempler ensemble, Arstt. P.A. 1, 5, 5, etc. ||
2 faire partie d’une députation de théores avec, dat. Ar. Vesp. 1187 ; abs. Lys. 112, 35 ; Arstt. Eud. 7, 12, 24 (σύν, θεωρέω 2).