συνυπατεύω

συνύπατος

συνύπειμι
συν·ύπατος, ου (ὁ) [ῠῠᾰ] collègue d’un consul, collègue dans le consulat, DH. 6, 22 ; DC. 78, 14.
Étym. σύν, ὕπατος.