συνυφής

συνυφίσταμαι

συνυψόω-ῶ
συν·υφίσταμαι (f. -υποστήσομαι, ao. 2 -υπέστην, etc.)
1 intr. exister avec, coexister, Sext. P. 3, 26 ; M. 8, 273 ||
2 tr. entreprendre avec, dat. Pol. 4, 32, 7.