συνηκολουθηκότως

συνήκοος

συνήκω
συνήκοος, οος, οον :
1 qui entend ou écoute avec, gén. Plat. Leg. 711e ; Plut. Num. 20, Pyrrh. 5 ||
2 qui prête l’oreille à, qui obéit à, dat. Plut. M. 678d.
Étym. συνακούω.