συνήορος
συνηπειρώτηςσυνήορος, anc. att.
ξυνάορος, ος,
ον :
1 associé à, qui
s’harmonise avec, dat. Od. 8, 99 ; Pd. N. 4, 9 ||
2 uni à, dat. Pd. fr. 87, 9 ; subst.
ὁ σ. époux, Eur.
Or. 1136 ;
d’ord. ἡ σ.
épouse, Eur. Or.
654, etc. ;
Alc. 824,
etc.
Étym.
συναείρω.