συνῳδός
συνωθέωσυνῳδός, anc. att.
ξυνῳδός, ός,
όν :
1 qui unit son chant
ou sa voix à, dat. Eur. Ph. 1518, Or. 133, Hel. 174, Suppl. 73 ; Luc. Sacr. 5 ||
2 fig. qui s’accorde avec, dat. Hdt. 5, 92 ; Eur. Med. 1007 ; Ar. Av. 634 ; Arstt. Nic. 10, 1, 4,
etc. ; abs.
Plat. Phæd.
92c ;
DH. Comp.
22, etc.
Étym.
σύν, ᾠδή.