συνωμότης

συνωμότης, anc. att. ξυνωμότης ου (ὁ) conjuré, Hdt. 7, 148 ; Soph. O.C. 1302 ; Ar. Eq. 257, etc. ; σ. τινός, Plut. Ant. 2, complice de qqn dans une conspiration ; σ. τῆς ἐπιϐουλῆς, Hdn 4, 14, complice d’une conjuration ; fig. en parl. de choses, Eschl. Eum. 126.