συσκήνιον

σύσκηνος

συσκηνόω-ῶ
σύ·σκηνος, ος, ον, compagnon de tente, camarade, Thc. 7, 75 ; Xén. Cyr. 2, 2, 22 et 29 ; An. 5, 7, 15 ; 5, 8, 5 ; Lac. 13, 7 ; particul. qui mange ensemble, Xén. Lac. 7, 4 ; 9, 4 ; 15, 5.
Étym. σύν, σκηνή.