τάραγμα

ταραγμός

ταρακτής
ταραγμός, οῦ (ὁ) [τᾰ] action de troubler, trouble, agitation, Eschl. Ch. 1058 ; Eur. Hec. 857, H.f. 353, Ph. 196.
Étym. ταράσσω.