ταρακτής

ταρακτικός

τάρακτρον
ταρακτικός, ή, όν [τᾰ]
1 propre à troubler, à agiter, gén. DH. 5, 75 ; fig. Plut. Crass. 23 ; particul. en parl. d’aliments qui troublent l’estomac, Plut. M. 648b, 734e, etc. ; Mnésith. (Ath. 92b) ||
2 propre à effrayer, Sext.
Étym. ταράσσω.