τειχήεις

τειχήρης

τειχίζω
τειχ·ήρης, ης, ες :
1 enfermé dans des murs, assiégé, Hdt. 1, 162 ; Thc. 2, 101 ; 4, 25 ; Xén. Hell. 5, 3, 2, etc. ||
2 muni de remparts, fortifié, Spt. Num. 13, 20 ; Deut. 9, 1, etc. ; Philstr. 835.
Étym. τεῖχος, *ἄρω.