τελματόω-ῶ

τελματώδης

Τελμησσεύς
τελματώδης, ης, ες :
1 marécageux, bourbeux, Arstt. H.A. 6, 16, 2 ; Plut. Mar. 38 ; DS. 1, 30 ||
2 τὰ τελματώδεα, Hpc. 271, 6, parties du corps pleines d’humeurs.
Étym. τέλμα, -ωδης.