τεναγῖτις

τέναγος

τεναγόω-ῶ
τέναγος, εος-ους (τὸ) [ᾰ] eau basse, bas-fond humide et vaseux, Pd. N. 3, 41 ; Hdt. 1, 202 ; 7, 176 ; 8, 129 ; Thc. 3, 51 ; Arstt. H.A. 5, 19, 19.
Étym. τείνω.