τέξομαι

τέο

τεοῖο
τέο :
1 ion. et dor. p. τίνος, gén. de τίς, interrog. Il. 2, 225 ; 24, 128 ; Od. 4, 463 ; ou encl. (τεο) p. τινός, gén. de τίς, indéf. Od. 16, 305 ||
2 gén. de τύ, dor. c. σύ, Alcm. 17 (67) Bgk.