τερατώδης
τερατωδίατερατώδης, ης, ες
[ᾰ] extraordinaire, prodigieux,
en parl. de pers. Plat. Euthyd. 296e ; en parl. de choses, Xén.
Ep. 1, 8 ;
Ar. Nub.
364 ; particul. monstrueux, Arstt.
G.A. 4, 4, 5,
etc. ; τὸ
τερατῶδες, Arstt. Poet. 14, 4, le
merveilleux ||
Sup. -έστατος, Phil.
Étym.
τέρας, -ωδης.