τετραϐάμων
τετραϐαρήςτετρα·ϐάμων, ων, ον,
gén. ονος
[ᾰᾱ]
1 à quatre pieds,
Eur. El.
476, 815 ; Orph. H. 8, 5 ||
2 qui concerne un
quadrupède, Eur. Hel. 376 (382) ||
3 attelé de quadrupèdes
(char, etc.) Eur. Ph. 799.
Étym.
τετρα- p.
*τέτορα, τέσσαρα, neutre de τέσσαρες,
βαίνω.