τετράπους
τετραπρόσωποςτετρά·πους, ους, ουν,
gén. -ποδος :
1 à quatre pieds,
quadrupède, Hdt. 2,
68 ; 4, 71 ; Plat. Tim. 92a ;
subst. τὸ τετράπουν, Plat.
Phædr. 250e, quadrupède ;
au plur. Hdt.
3, 106 ; Thc.
2, 50, etc.
||
2 qu’on charge sur des
quadrupèdes, Pol. 4,
75, 7 ||
E Dans les inscr. att. au 5e siècle
av. J.-C. acc. τετράποδα, CIA. 1, 332, 13, 14, 19, 20
(409 av. J.-C.) ; au
4e siècle av. J.-C. τετράπουν, CIA. 2, 1054, 14, 24 (347 av.
J.-C.) ; au pl. gén. τετραπόδων, dat.
τετράποσι, acc.
τετράποδας, CIA.
2, 1054, 18, 20, 27, 44 (347 av. J.-C.) ; v.
Meisterh. p. 117, 8.
Étym.
τ. πούς.