θαλαττόω-ῶ

θάλεα

θαλέθω
θάλεα, ων (τά) [ᾰ] joie, plaisir, seul. pl. gén. θαλέων, Il. 22, 504, et dat. θαλέεσσιν, Poèt. (Suid.) ; sel. d’autres, σαλέεσσι, Alcm. 9 (mais plutôt σάλεσσι de σάλος) (probabl. neutre de *θάλυς, d’où fém. θάλεια, v. Θάλεια 2).