θάλεια, ας (ἡ) [θᾰ] végétation de
jeunes pousses, Th. C.P. 3, 5, 1 ;
au plur. ibid.
1, 20, 3.
Étym.
θάλλω.
θάλεια
Θάλειαθάλεια, ας [θᾰ]
I adj. f. florissant, d’où
abondant, Anacr. (Ath. 614c) ; d’ord. épith. de
δαίς (repas) Il.
7, 475 ; Od.
8, 98, etc. ;
Hés. O.
740 ; Soph.
fr. 539 ; μοῖρα
θάλεια, Pd. N. 10, 99, portion
abondante ||
II subst. αἱ θάλειαι, festins,
Plat. Rsp.
373d ||
E Ion. θαλείη, Od. Hés. ll. cc.
Étym.
fém. de *θάλειος ou de *θάλυς = θῆλυς.