θαπτέον

θάπτω

Θαργηλία
θάπτω (f. θάψω, ao. ἔθαψω, pf. inus. ; pass. f. 2 ταφήσομαι, ao. 1 ἐθάφθην, ao. 2 ἐτάφην, pf. τέθαμμαι, f. antér. τεθάψομαι)
I rendre les honneurs funèbres à, acc. Il. 21, 323 ; Od. 12, 12, etc. ; Hés. Sc. 472 ; Hdt. 2, 41 ; Thc. 8, 84 ; Eschl. Sept. 1008, etc. ||
II particul. :
1 enterrer, Od. 11, 52 ||
2 mettre un corps sur le bûcher : πυρὶ θ. Plut. M. 286e, brûler un corps ||
E ao. 1 pass. ion. et rare ἐθάφθην, Sim. fr. 168 Bgk ; Hdt. 2, 81 ; 3, 55 ; 7, 228. Dans les inscr. att. seul. inf. ao. 2 pass. ταφῆναι (non θαφθῆναι) v. Meisterh. p. 150, 71. Pf. 3 pl. ion. τεθάφαται, Hdt. 6, 103.
Étym. p.-ê. R. indo-europ. *dhembh-, creuser, ensevelir ; cf. τάφος.